Piet Klöver lebt ein langweiliges Leben in Varel am Jadebusen – und wohnt mit 31 immer noch bei Muttern. Auf Arbeit im großen Flugzeugwerk des Städtchens macht er auch nicht gerade als Performer auf sich aufmerksam. Eines Morgens gibt es für Piet ein kafkaeskes Erwachen.


Natürlich för F. K.

As Piet Klöver an en Morgen opwaken dee ut unrusig Drömen, funn he sik in sien Bett verwannelt to en unbannig Aastüüch. Dat weer jo mal wedder typisch för em. Hier baven an’n Jadebusen, in Varel, Landkreis Friesland, is jo nix los. Wenn een hier wat beleven will, mutt en sik dor sülvst üm kümmern.

De Lüüd köönt Piet jo veel naseggen, »Faulheit« oder »Unzuverlässigkeit«, männicheen hett em dat ok al mal op de Nees toseggt – man »Mangel an Phantasie«, dat harr em noch keeneen seggt.

Piet weer 31 Johr oolt un wahn jümmer noch tosamen mit sien Öllern un sien 17-jöhrige Süster Griet in en Etagenwahnung an’n Stadtrand vun Varel. Piet un Griet – veel Phantasie harrn sien Öllern wohrlich nich hatt, as se de Naams för ehr Kinner utsöcht hebbt! Piet harr woll to veel Phantasie afkregen, sien Öllern to wenig. Dat kümmer em nu aver nich. He harr ganz anner Probleme, he harr nämlich opmal söss Beens!

He leeg jümmer noch in sien Bett, op’n Rüch, un wull sien Handy checken. Gung aver nich. De ole Klock an de Wand in sien ole Kinnerstuuv weer kaum to sehn. Weer dat würklich al halvig negen? Piet keem nich an sien Handy ran, he harr jo keen Arms mehr. Blots söss lüttje Krabbelbeens, de wild an’t Zappeln weren.

»Piet!«, höör he sien Moder achter de Döör ropen, »du büst jo jümmer noch dor. Worüm hest denn nich den Tog üm Klock söven nahmen?«

 Dammi noch mal, de Tog! Den harr he jo ganz vergeten. He weer Inköper bi en grodet Flugzeugbau-Unternehmen, de gröttste Firma in Varel, un he schull egentlich siet annerthalv Stunnen in de Bahn sitten. He harr en wichtigen Termin hüüt, bi en middelstännschen Tolieferer. Dat gung üm en Opdrag för Tragflächen-Delen. Un nu sowat!

Groten Schiet weer dat! Hassfurth, de Prokurist, harr em so un so op’n Kieker. Den Keerl weer allens tototruun. De bringt dat fardig un steiht glieks liefhaftig vör de Wahnungsdöör mit en Afmahnen. De Firma weer jo glieks üm de Eck. Blots twee Kilometers weg vun sien Wahnung.

»Ik stah glieks op, Moder!«, stammel Piet, man de Wöör wullen nich so richtig rutkamen ut sien Mund. Dat höör sik gor nich na en Minsch an, de dor an’t Snacken weer. Mehr so na en snaakschen Vagel.

Neegsten Ogenblick pingel dat an de Döör. Dat kunn doch nich wohr sien, dach Piet! He höör sien olen Vader in de Köök, de nu na de Wahnungsdöör humpel. He trock en Been na. Denn weer dor en scharpe Stimm, ganz liesen, man doch düütlich to hören: »Herr Klöver Senior? Hassfurth mien Naam. Se hebbt wiss vun mi höört. Kann ik kort rinkamen? Ik heff en wichtig Schrieven för ehrn Söhn.«

Denn gung allens ganz fix. Piet höör wedder sien Vader. Dat weer nu so’n Pultern, as wenn de ole Mann de Wahnungsdöör toslaan harr un den Besöker nich rinlaten wull. Man de Keerl weer al binn. Denn fung ok noch Moder an to schriegen un pees de Deel lang – weg vun de Döör.

Vun blangbi, ut Griet ehr Stuuv, dör de Verbinnungsdöör mit dat aftöönt Glas, keem sien Süster ehr Stimm. Se harr lustert un mitkregen, dat Piet, de ole Fuuljack, in Bredulje kamen weer: »Hassfurth is hier! He will di sehn! Maak to! Wat is denn los mit di? Kumm endlich rut ut de Puuch! Kannst nich opstahn, oder wat? «

»Ik heff mi in en … Grietje, do mi den Gefallen, jo, un lenk em af!«.

Sien Süster verstunn keen Wort vun sien Insektenspraak, man se harr ok ahn vele Wöör spitzkregen, wat he vun ehr wull. He keem partout nich ut sien Bett rut. Sien lüttje Beens weren em keen Hölp, he kunn jo nich mal de Deck afstrampeln.

Griet düüs na de Wohungdöör un träller överdreven fründlich, as’n lüttjen Lünk: »Goden Morgen, Herr Hassfurth, mien Broder weer güstern Avend malaad, man nu warrt he jeden Og….«. Denn weer se opmal still, man nich lang. Piet höör ehr nu ok schriegen, wieldes snaaksche Schreed neger an sien Döör rankemen. De Klink gung rünner. Ganz kloor, dach Piet: Dat is dat End.

In de Döör stunn en 1,90 Meter groden Käver.

»Ah, Klöver! Süüh an, süüh an! Hebbt Se sik also ok verwannelt. Na, denn is jo allens wunnerbor. Ik weer hüüt morgen ganz baff, as ik mi in’n Spegel sehn heff. Ik weer bang, in düssen Optog vör Se to treden. Dat is nämlich so: – «

Hassfurth, de Prokuristenkäver, trock en Computerutdruck ut sien Tasch – dat weer gor nich so licht mit sien beiden Vorderbeens – un wies dat Piet.

»De Tolieferer hett mailt. He hett sik in en Mistkäver verwannelt. He will den Termin afseggen. Mutt he nu woll doch nich mehr, dücht mi. Krabbelkävers un Kakerlatschen warrt doch mitenanner kloorkamen, nich wohr?«

Piet Klöver weer verbaast. He keek de Prokurist lang an. Eerst dat Pingeln vun sien Handywecker jaag em ut sien Droom. He snapp sik dat Ding un waag en Blick: halvig söss. Wat’n Glück! Sien Tog gung eerst in 90 Minuten.

Kunn dat angahn, he harr dat böse Opwachen blots dröömt?

.